Onze partnerlanden

De sociale dialoog vormt de speerpunt van de vakbondsactie. Om te onderhandelen hebben de werknemers nood aan vrije, sterke, representatieve, democratische en onafhankelijke organisaties. Het syndicaal pluralisme helpt de syndicale democratie garanderen. In veel Afrikaanse landen heeft dit principe het mogelijk gemaakt de werknemers te bevrijden van het juk van de eenheidsvakbond verbonden met de aan de macht zijnde eenheidspartij. Dit principe mag echter niet dienen om een buitensporige fragmentering van de vakbeweging te rechtvaardigen. Vandaag stellen we in verschillende Afrikaanse, voornamelijk Franstalige,  landen immers een wildgroei van vakbonden vast. Andere remmen op de organisatie van de werknemers en de vakbondsactie zijn onder meer de informele economie, de schending van de syndicale rechten en vrijheden, alsook de toename, het complexer worden en de verergering van de conflicten op het continent. De gevolgen zijn nefast voor de vakbeweging die er verzwakt uitkomt. Dit alles bedreigt de doeltreffendheid, de representativiteit, de geloofwaardigheid, de legitimiteit en het vermogen van de vakbonden om een voor de onderhandelingen gunstige krachtverhouding af te dwingen. De vakbonden zijn dan niet meer in staat het sociale en economische beleid te beïnvloeden om de problemen van de werknemers beter aan te pakken en er het hoofd aan te bieden. Deze situatie komt de tegenstanders van het welzijn van de werknemers en werkneemsters ten goede.

 

De syndicale eenheid (eenheid van actie en structuur) tegenover die situatie is de meest dringende prioriteit geworden. De eenmaking van de vakbeweging op internationaal en regionaal niveau met de oprichting van het Internationaal Vakverbond (IVV) en CSI-Afrique was een essentiële stap in die richting.